Ne cautam o tara mama

13:39:00 4 Comments A+ a-




Oribilitatea aceasta recenta cu cainii vagabonzi si cu cei 2 copii lasati cu bunica m-a facut sa ajung un pic la limita, cu mai multe si am zis sa scriu aici, pe acest blog unde stiu ca mai intra si citesc si parinti aflati in aceeasi situatie si poate ne dam idei.

Cand era baietelul meu mic mic si inca alaptam, am vrut sa ies in strada cand ne-a anuntat minunatul guvern ca nu stiu ce drepturi ne mai ia, noua mamelor. M-am calmat , am zis asta e, e tara saraca, nu avem de unde, sa zic merci ca eu am unde sa muncesc, ca am deja casa ( e drept cu credit inca niste ani buuni)....si mi-am vazut de ale mele.

Insa la un moment dat ne-am gandit serios sa plecam. Si nu ca am avea probleme acum, adica avem ce manca si unde dormi, avem aici familie, prieteni. Dar incepand sa iesim cu Mihai in parc, prin oras, ne-am dat seama ca ne tinem copilul intr-o...nici nu stiu cum sa ii spun....ca intr-un spatiu fara Dumnezeu. Desi pamantul asta al nostru e sfant si bun, dar nu mai il putem vedea asa.

M-am gandit cu groaza cum imi duc eu copilul la scoala peste cativa ani. De fapt inca nu stiu la ce varsta va merge la scoala, daca in clasa 0 sau clasa Y, daca trebuie sa il inscriu cu 1-2 ani inainte, daca nu cumva doamna invatatoare are deja lista facuta, daca alti parinti vor da spaga mai mult decat mine, daca pana atunci cadrele didactice vor avea un tratament mai uman ca sa le faca pe ele sa fie adevarate cadre didactice.